Αντώνης Πριόνας. 40 χρόνια σκέψεις , ποδοσφαίρου με λίγα λόγια.

Ευχαριστώ πολύ τον Κώστα Λαγό για το κείμενο του .Το πρωτότυπο ειναι στο evia sports.

Κυριότερα των όσων ανέφερε ο Αντώνης Πριόνας στην τελετή λήξης περιόδου της Δόξας Διρφύων/Μεσσαπίων, που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15/6 στο Δημοτικό Στάδιο Ψαχνών.

‘Κάθε φορά που έρχομαι στο γήπεδο Ψαχνών μου περνάνε πολλά πράγματα από το μυαλό μου… 40 χρόνια ποδόσφαιρο.

Αυτή την ομάδα τη Δόξα Ψαχνών, την ξεκινήσαμε σαν μια ομάδα γειτονίας, εγώ, ο Βασίλης Τσώκος και ο Σταύρος Σταθαράς, τη γειτονία του Αγίου Νικολάου. Αλλού ήταν ο Όμηρος, αλλού ο Μέγας Αλέξανδρος. Ήμασταν πιτσιρικάδες και φτιάξαμε αυτή την ομάδα και την ξεκινήσαμε. Μετά μας πήραν οι άνθρωποι του Ηρακλή, την έκαναν ομάδα του Ηρακλή και φανταστείτε ότι έπαιξα μπάλα σε αυτή την ομάδα, ήμουνα ο πρώτος προπονητής σε αυτή την ομάδα, οπότε καταλαβαίνετε ότι αυτές οι σκέψεις δεν μπορεί να φύγουν ποτέ από το μυαλό μας. Θα θυμόμαστε εδώ, σε ένα γήπεδο που δεν υπήρχε από κάτω του τίποτα, φτιάξαμε τα αποδυτήρια μόνοι μας, σε ένα αξιόλογο γήπεδο που κόβαν τα δοκάρια. Όλα αυτά λοιπόν δεν μπορούνε να ξεχαστούνε, διότι αν ξεχνάς πως ξεκίνησες δεν μπορείς να συνεχίσεις.

Είναι πολύ μεγάλη μου τιμή να είμαι ένας από τους λίγους που κατάφεραν να μην ισχύσει η παροιμία ‘κανένας δεν αγιάζει στον τόπο του’. Αυτή η πόλη, αυτό το γήπεδο ήταν αυτό που βοήθησε εμένα, αλλά και όλους όσους πέρασαν από εδώ να ξεκινήσουμε μια πορεία. Που θα τελειώσει αυτή η πορεία… λογικά τελειώνει και πραγματικά μέσα από την καρδιά μου θα ήθελα εδώ που άρχισα να ξανατελειώσω. Και μάλλον έτσι θα γίνει.

Θέλω να πω στα μικρά τα παιδιά ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο για τον Μέσι. Αυτό το λέω σε γονείς που έχουν παιδιά επαγγελματίες και σε γονείς που έχουν παιδιά που απλά παίζουν ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο, εκτός από την υγεία, μπορεί να σε οδηγήσει σε πολλούς δρόμους. Εγώ έπαιξα σε ένα ερασιτεχνικό επίπεδο, είμαι πολύ περήφανος που έπαιξα μόνο για την ομάδα της πόλης μου. Μέσα όμως από εδώ, σε αυτό το γήπεδο, από την ομάδα μας, ξεκίνησα σε ένα άλλο δρόμο, που -δόξα τω Θεώ- με πήγε πολύ καλά.

Άρα λοιπόν δεν πάμε τα παιδιά μας για να γίνουν όλοι ποδοσφαιριστές και να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Τα πάμε πρώτα για να γίνουν σωστοί άνθρωποι, γιατί μπορεί αργότερα να γίνουν προπονητές, να γίνουν σωστοί παράγοντες, να γίνουν διαιτητές, να γίνουν καλοί φίλαθλοι. Όλοι μας λέμε ότι θέλουμε ένα καλύτερο ποδόσφαιρο, όπως θέλουμε κι έναν καλύτερο κόσμο. Εμείς είμαστε το ποδόσφαιρο. Αν εμείς όλοι μας αύριο το πρωί, εσείς που έχετε τα παιδιά σας κι εμείς που είμαστε υπεύθυνοι και τα παιδιά που είναι παράγοντες, γίνουμε τόσο δα καλύτεροι το ποδόσφαιρο αυτόματα θα γίνει καλύτερο, όπως η κοινωνία. Άρα μην ζητάμε να φτιάξουν οι άλλοι καλύτερο ποδόσφαιρο, εμείς μπορούμε να το φτιάξουμε, κάνοντας τα παιδιά μας καλύτερους ανθρώπους και καλύτερους αθλητές. Και στο μέλλον που θα φτάσει το καθένα… σίγουρα θα βρει έναν δρόμο.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή!