Η βία στα σχολεία. Η αντανάκλαση μιας προβληματική κοινωνίας. ΤηςΦαίδρας Καπετάνιου.

Αποτρόπαια πράγματα γίνονται τις τελευταίες εβδομάδες με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, καθώς λαμβάνουν χώρα όλο και περισσότερα περιστατικά βίας στα σχολεία.

Το πρώτο γεγονός που συντάραξε τη χώρα μας ήταν ο ξυλοδαρμός της 14χρονης στη Γλυφάδα, από 25 παιδιά. Τα βίντεο που κάνουν το γύρω του διαδικτύου είναι φρικιαστικά, καθώς δεν βλέπουμε μόνο τον ξυλοδαρμό της κοπέλας, αλλά και αρκετά παιδιά να κάθονται περιμετρικά του γεγονότος και να παρακολουθούν το συμβάν ανενόχλητα ή να φωνάζουν ακόμα “ Mπράβο! Καλά κάνεις! ” συμμετέχοντας παθητικά στην κακοποίηση. Παρόλο που δεν ήταν σε σχολικό χώρο, σίγουρα θα υπήρχε και λεκτική ή σωματική βία εντός σχολείου.

Δεύτερον, το πεντάχρονο αγοράκι το οποίο κακοποιήθηκε στην Αλεξανδρούπολη από συμμαθητές του, ενώ σήμερα ένα τετράχρονο έχασε τα μπροστινά του δόντια, έπειτα από χτυπήματα των συμμαθητών του. Αυτά τα περιστατικά και άλλα πολλά, συμβαίνουν καθημερινά στη χώρα μας και όχι μόνο και σίγουρα δεν είναι πρωτόγνωρα, απλώς πλέον αποκτούν μεγαλύτερες διαστάσεις λόγω των social media.

Είναι λυπηρό να βλέπεις παιδιά σε αυτές τις τρυφερές ηλικίες να συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο. Συνεχώς γίνονται αναφορές στη βία, στο πόσο κακή είναι, ότι δεν λύνεται με βία και πως επιβάλλεται ό,τι μας συμβαίνει να το επικοινωνούμε.

Ποιος τότε είναι ο πραγματικός φταίχτης αυτών των συμπεριφορών; Οι γονείς οι οποίοι κάνουν δύο δουλειές για να αντεπεξέλθουν στην καθημερινότητα και λείπουν ώρες από το σπίτι χωρίς βοήθεια για τα παιδιά ή οι γονείς που δεν δίνουν σημασία στα παιδιά τους και τα χρησιμοποιούν σαν προϊόντα διαφήμισης στα social;

Φταίει το κράτος που δεν δίνει βάρος σε τέτοια περιστατικά ή στο να υπάρχουν ψυχολόγοι στα σχολεία, το οποίο ακόμη και σήμερα θεωρείται ταμπού, αλλά προωθεί τη βαθμοθηρία και την κατάκτηση της ακαδημαϊκής κορυφής ξεχνώντας όμως πώς να είμαστε άνθρωποι;

Το σίγουρο είναι πως παιδιά με προβληματικές συμπεριφορές ζουν και μεγαλώνουν σε προβληματικά περιβάλλοντα. Άνθρωποι με τραύματα και ανεκπλήρωτα όνειρα, μεταφέρουν τα ψυχολογικά τους στα παιδιά τους. Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε πως τα παιδιά δεν είναι προέκταση μας. Είναι άνθρωποι που φέρνουμε στον κόσμο και προσπαθούμε να μεγαλώσουμε σωστά, με αρχές, εκτίμηση προς τον συνάνθρωπο και ενσυναίσθηση.

Εν ολίγοις, η έξαρση της βίας στα σχολεία δεν είναι απλώς ένα μεμονωμένο πρόβλημα, αλλά το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που αμελεί τη σωστή ανατροφή και ψυχολογική στήριξη των παιδιών. Η οικογένεια, το εκπαιδευτικό σύστημα και το κράτος οφείλουν να αναλάβουν δράση για να προστατεύσουν τα παιδιά και να τα κατευθύνουν προς την καλλιέργεια του σεβασμού, της ενσυναίσθησης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη ρίζα του προβλήματος και να ελπίζουμε σε μια κοινωνία χωρίς βία.

Τα παιδιά είναι το μέλλον και η φωνή της ανθρωπιάς μας. Οφείλουμε να τους δείξουμε τον δρόμο με αγάπη, κατανόηση και στήριξη.