Και μετά τις φωτιές,τί?

Έχει γίνει συνήθεια πλέον να παραδίνεται η χώρα σε φλόγες κάθε καλοκαίρι και να καταστρέφονται τεράστιες δασικές εκτάσεις. Για ακόμη μια χρόνια, γίναμε στο ίδιο έργο θεατές. Όχι μόνο η τεράστια φωτιά στην Αττική που έκαψε δάση τα οποία προσπαθούσαν να ξανά γεννηθούν, αφού ήταν καμένα πριν περίπου 15 χρόνια ξανά, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα, όπως στην Κρήτη, στην Εύβοια, στις Σέρρες, οι πυρκαγιές ήταν αυτές που πρωταγωνίστησαν και το φετινό καλοκαίρι.

Και εδώ γεννιούνται ερωτήματα όπως το γιατί καμία κυβέρνηση που έχει πάρει εξουσία στα χέρια της δεν παίρνει κατάλληλα αντιπυρικά μέτρα για την προστασία των πνευμόνων της χώρας μας; Πόσο δύσκολο είναι που άλλες χώρες της Ευρώπης το κάνουν και εμείς όχι; (Στη Γερμανία, πχ δημιουργούνται δασικοί δρόμοι για βελτίωση της προσβασιμότητας κατά τη διάρκεια πυρκαγιών). Πόσο κοστολογούνται οι ζωές μας που δεν τους ενδιαφέρει όταν καίγονται άνθρωποι ζωντανοί οι οποίοι δεν εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, διότι χτίστηκαν με κόπους μιας ζωής; Γιατί να πρέπει να ζητάμε βοήθεια από το εξωτερικό, αφού τα δικά μας ελικόπτερα και οι δικοί μας πυροσβέστες δεν είναι ποτέ αρκετοί; Τραγωδίες και σαν το Μάτι ακόμη, που δεν μπορούσε να διανοηθεί το ανθρώπινο μυαλό τι συμβαίνει, δεν φαίνεται να συγκίνησαν ιδιαίτερα κανέναν.

Και μετά τις φωτιές, περνάει το καλοκαίρι, έρχεται ο χειμώνας, ο καιρός μαζεύεται και ξεκινάνε τα έντονα καιρικά φαινόμενα που οπωσδήποτε «δεν ήταν έτοιμος ο κρατικός μηχανισμός να αντιμετωπίσει, δεν το περιμέναμε». Αδύναμα τα βουνά πλέον να απορροφήσουν τις ποσότητες βροχής που συνηθίζονταν, αφού το έδαφος πλέον είναι καμένο, το νερό κυλάει και πνίγει τις πόλεις. Και άλλοι άνθρωποι μένουν χωρίς σπίτια (και φυσικά δεν παίρνουν όλοι αποζημίωση) .

Άρα στο τέλος τι μας μένει; Τι μας σώζει; Η αλληλεγγύη που έχουμε μεταξύ μας. Οι ψυχές αυτές που μπαίνουν μέσα στις φλόγες και στα νερά για να σώσουν ανθρώπους αβοήθητους και ζώα που εγκαταλείφθηκαν. Οι άνθρωποι με Α κεφαλαίο, που ανοίγουν τα σπίτια τους σε οικογένειες άστεγες πλέον, μοιράζουν φαγητό, δίνουν τα ρούχα τους, βοηθούν εθελοντικά. Είναι αστείο που εν έτη 2024 πρέπει να λάβουμε μόνοι μας μέτρα για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας γιατί ειδάλλως κινδυνεύουμε να ξεκληριστούμε σαν χώρα.

Ας μείνει αυτή η αλληλεγγύη ζωντανή. γιατί είναι το μόνο που μας έχει απομείνει. Οι σκέψεις όλων είναι με τους πυροσβέστες μας και τους παθόντες.