Μην πυροβολείτε τον πιανίστα.

Στην Αμερική ασχολούνται με την ενόργανη γυμναστική γύρω στα 80000 παιδιά πολύ εντατικά .Μόνο 7 μπορεί να μπούν στην Εθνική ομάδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Στην Ελλάδα στατιστικά 1 στα 1000 παιδιά που είναι σε ακαδημίες ποδοσφαίρου μπορεί να γίνει επαγγελματίας .Οι υποχρεώσεις μέχρι κάποια ηλικία είναι οι ιδιες για όλους ,οι απαιτήσεις το ίδιο ,το κυριότερο όμως είναι πίεση για το αποτέλεσμα σε συνδυασμό με την ατομική επίδοση .

Μάλιστα υπάρχει και η κλασική ατάκα ,πήρες την ευκαιρία δηλαδή σαν μην υπάρχει αύριο ,σαν να είσαι στο εκτελεστικό απόσπασμα και δεν σε πετύχει καμία σφαίρα, τότε συνεχίζεις.

Λες και η κάθε σαιζόν έχει μόνο έναν αγώνα.

Αλλά αφού έτσι είναι η ζωή γιατί τα σπορ να είναι διαφορετικά?

Αυτή είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα και δεν υπάρχει λόγος να μην συμφωνουμε Εξάλλου όλοι ,τα παιδιά μας τα πήγαμε στον αθλητισμό για να μπουν πιο ομαλά στην κοινωνία. Και πραγματικά αυτό γίνεται.

Ετσι λοιπόν 1 παιδί από τα 1000 είναι ευλογημένο αφού καταφέρνει να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα ,τότε ως

δια μαγίας εκεί πού ήταν ένα παιδί με χίλια καλά ξαφνικά γίνεται ο κοίτα να δεις ποιος παίρνει τσάμπα λεφτά., αυτος ψωνιστηκε,μας προσπέρασε με το καινούργιο αυτοκίνητο για να μας κάνει μαγκιά και ένα σωρό άλλα περιστατικά,

Αποδείξεις!!!

Και φτάνουμε στο πιο άθλιο γεγονός να συζητάνε με τόσο κακία κάποιοι λίγοι βέβαια για τις συνθήκες ενός τραγικού γεγονότος όχι από αφέλεια άλλα επειδή υπάρχουν αυτιά που θέλουν να τα ακούσουν. Ευτυχώς πού κάποια παιδιά συναθλητές του έβαλαν τέλος σε κάθε είδους κακεντρεχεια.