Παγκόσμια ημέρα βουνού.

Μιλώ με τα βουνά

Χρήσιμα πολύ και τα Ραφάλ και τα F-35, καλές κι οι Μπελαρά και το μέγα της θαλάσσης κράτος. Γιατί η άμυνα είναι λέξη πολύ πιο μεγάλη απ’ όσο υποπτεύονται πολλοί, αλλά δεν περικλείεται μόνο σε προϋπολογισμούς, σε τεχνοκρατικές αποφάσεις και σε πολιτικές. Άμυνα είναι η στοιχειακή αγωνία κι η θέληση κάθε ανθρώπινης συλλογικότητας να υπάρχει και να αυτοσυντηρείται, ήταν και είναι τα πνευμόνια με τα οποία αναπνέουμε και παραμένουμε ελεύθερα ο εαυτός και το δικό μας πρόσωπο.

Μα σε τούτη τη γη, αυτά τα πνευμόνια είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα τα βουνά της Ελλάδας. Χιλιοδιπλωμένο το υφάδι του τόπου με μύριες πτυχώσεις, κορυφές κι απόκορφα, έργο ανώνυμου γεωλογικού πείσματος που σύνταξε τα βουνά κάστρα, φρούρια και βίγλες της ελευθερίας των Ελλήνων. Όπου και να την πιάσεις, η ιστορία αυτού του λαού ήταν πάντα η ιστορία των βουνών του.

Λίγοι αναρωτώνται γιατί σε βουνό οι Έλληνες ενθρόνισαν τους θεούς τους -γιατί όχι στον ουρανό όπως οι μονοθεϊστές; Μα το βουνό απέδιδε στους Έλληνες το νόημα της μεσότητας: αυτό τους έδινε τη γεύση του ύψους και του ουράνιου αναστήματος, όσο και την εγγύτητα που φέρνει το θεό πλάι στα βάσανα και τις ύβρεις των θνητών. Το όρος Καλλίδρομον με τα δικά του δόρατα, αντάμα με τα δόρατα Λακεδαιμονίων και Θεσπιέων, στρίμωξε τον Ξέρξη στις Θερμοπύλες. Ατείχιστη η Σπάρτη γιατί είχε τείχος στιβαρό κι ακρόπολη απειρόκαλλη τον Ταΰγετο. Στα βουνά γεύτηκε ο Οθωμανός πικρό το βόλι του κλέφτη, ο Ιταλός κι ο Γερμανός στα βουνά αντίκρισαν ήρωες που πολεμούν σαν Έλληνες. Αντάρτες τα βουνά κι αντάρτικο η Ελλάδα.

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι οι σημερινοί Έλληνες ψηλαφούμε στα σοβαρά την ιστορία μας, προπάντων όμως την ουσία και το απόσταγμά της. Μα η ιστορική τύφλωση δεν ενσαρκώνεται μόνο σε έλλειμμα μνήμης και φιλαναγνωσίας. Βέβηλα σαρκώνεται στις πράξεις, στα τσεκούρια της υλοτόμησης, στις καραμπίνες της αλόγιστης θήρας και στις λαίλαπες της φωτιάς που αποψιλώνουν τη ζωή, τη βιοποικιλότητα και την ανάσα των δρυμών μας. Μα είναι η μάχη αυτή μάχη τυφλή με τα βουνά και με την ιστορία μας.

Είναι μια λέξη-κραυγή η ελευθερία που αντηχεί στα διάσελα και στα φαράγγια των βουνών μας. Γι’ αυτό χρειάζεται να τ’ ανεβαίνουμε και να επιστρέφουμε με τα πνευμόνια μας πλήρη του οξυγόνου της στις σκυφτές μας πόλεις. Είναι που τα βουνά δεν τα περπατάμε και που δεν τα συντροφεύουμε ο λόγος που καρδιακά δεν τα νιώθουμε και μένουν ορφανά κι αυτά κι εμείς από εκείνα…Παναγιώτης Ζουμής.