Τα χρόνια της αθωότητας...στον Λιμνιώνα.

0

6

0

Είναι καλοκαίρι του 84 Σάββατο μεσημέρι.

Ετοιμάζομαι να πάω για μπάνιο, δέχομαι μια επίσκεψη από ένα κολλητό φίλο που όμως σπάνια ερχόταν σπίτι μου.

Τι έγινε, τι τρέχει;

Ξέρεις μου λέει, θα πάει η φίλη μου Σαββατοκύριακο με τους δικούς της στα Λιμνιώνα. Τι λες να πάρεις το παπάκι να πάμε και εμείς;

Ρε γαμότω έχω μόνο 200 δραχμές, 100 να βάλω βενζίνη είναι λίγα...

Εσύ έχεις;

Έχω και εγώ 200 δραχμές ,μάλλον δεν φτάνουν και έσκυψε το κεφάλι του!

Βλέποντας τον στεναχωρήθηκα γιατί ήξερα πώς είναι οι σχέσεις και ειδικά το καλοκαίρι και χωρίς σχολείο.

Μία ώρα συνάντηση και τις υπόλοιπες μέρες της βδομάδας, μονόλογος η σκέψεις για αυτό που ήθελε να πεις αλλά τα άκουγες μόνο σου. Και εξάλλου τα πατατάκια φαγητό είναι!

Πάμε του λέω φύγαμε!!

Φεύγοντας από το σπίτι συναντήσαμε τον μελλοντικό μου κουμπάρο, του προτείναμε δέχτηκε και αφού είχε και αυτός το παπάκι πήραμε και τον τελευταίο φίλο και ξεκινήσαμε.

Όταν φτάσαμε κατασκήνωσαμε δίπλα από τους γονείς του κοριτσιού. Στην αρχή ο πατέρας μας κοίταζε καχύποπτα, αλλά μετά ίσως σκέφτηκε ότι 4 πιτσιρικάδες που κατασκήνωσαν στην πλευρά του Λιμνιώνα που μένουν οικογένειες και όχι στην πλευρά με τα αλάνια. Βουτηροπαιδα θα είναι και χαμογέλασε πονηρά!!!

Δεν μιλάμε ότι χορτάσαμε μπάνιο και ρακέτες

Το μπαλάκι από τις ρακέτες είχε προκαθορισμένο στόχο,να πέφτει δίπλα στο κορίτσι. Εννοείται ποιος πήγαινε να το πάρει. Σε μια τέτοια στιγμή είδα το χαμόγελο των παιδιών, τους φίλους που είχαν αράξει στην παραλία...Εμένα και σκέφτηκα ότι και με 200 δραχμές αν έχεις όλα τα υπόλοιπα.

Είσαι ευτυχισμένος!